Εισαγωγικό Αφιερώματος: Ανατροπές και Ρεαλισμός στο Ρεβιζιονιστικό Γουέστερν 

Ρεβιζιονιστικά, αναθεωρητικά στοιχεία συναντάμε στο κλασικό παραδοσιακό γουέστερν από τις δεκαετίες του 40 και 50, σε ταινίες όπως «The Ox-Bow Incident» του Γουέλμαν, «Σπασμένο βέλος» του Ντέλμερ Ντέιβς, « Τζόνι Γκιτάρ» του Νίκολας Ρέι, «Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές» του Φρεντ Τσίνεμαν, και μερικές άλλες. Το ρεβιζιονιστικό  γουέστερν ως ξεχωριστό είδος (ή υπό-είδος) ξεκίνησε ουσιαστικά από το 1968, όταν χαλάρωσε ο κώδικας λογοκρισίας του Χέιζ, ανατρέποντας τον μύθο και το ρομαντισμό του παραδοσιακού μέσα από την ανάπτυξη χαρακτήρων και ενός έντονου ρεαλισμού για να παρουσιάσει μια πιο αληθινή πλευρά της ζωής από εκείνη της «Παλιάς Δύσης», μετατρέποντας το μαύρο και άσπρο, δηλαδή το καλό και το κακό, σε γκρίζο, με χαρακτήρες που συχνά είναι αντί-ήρωες, ή και συμπαθητικοί κακοί.

Στο είδος αυτό, οι Ερυθρόδερμοι είναι συμπαθητικοί και η ιστορία τους καταγράφεται με ρεαλισμό και ειλικρίνεια («Το μεγάλο ανθρωπάκι» του Άρθουρ Πεν, «Ο δραπέτης» του Αβραάμ Πολόνσκι), οι θρυλικοί ληστές και οι μονομαχίες χρησιμεύουν για να καταδικάσουν το πέρασμα του χρόνου και τον ερχομό μιας δήθεν προόδου και ενός αδηφάγου καπιταλισμού («Η μεγάλη μονομαχία» του Σαμ Πέκινπα) ενώ η απλοϊκή θρυλική άποψη του παραδοσιακού Ουέστ καταγράφεται με περίπλοκη και προκλητική άποψη («Οι ασυγχώρητοι» του Κλιντ Ίστγουντ, τα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε και του Σέρτζιο Κορμπούτσι), ο απλός άνθρωπος ενάντια στην εισροή του κεφαλαίου και τις μεγαλο-επιχειρήσεις καθώς και ο πρωταγωνιστικός ρόλος της γυναίκας («Η έντιμος κυρία και ο χαρτοπαίκτης» του Ρόμπερτ Όλτμαν), το πέρασμα της Δύσης και η εξαφάνιση ενός τρόπου ζωής («Μόντι Ουώλς» του Γουίλιαμ Φρέικερ), η σε βάθος έρευνα των αξιών της Δύσης και του αληθινού προσώπου της ως χώρα θανάτου και περιβαλλοντολογικής καταστροφής παρά ανάπτυξης και προόδου («Ο νεκρός» του Τζιμ Τζάρμους). 

Για να καταλήξει τα τελευταία χρόνια σε ένα άλλο είδος, το αντί-γουέστερν ή το νέο-γουέστερν με ταινίες όπως  το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» των αδερφών Κοέν, «Η εξουσία του σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον, «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» του Μάρτιν Σκορσέζε, για να αναφέρω τις πιο χαρακτηριστικές. 

                                                                        Ninos Feneck Mikelidis