Εισαγωγικό Αφιερώματος: Χιροσίμα Εφιάλτη μου

Δεν υπάρχει κανένα άλλο γεγονός του συνταρακτικού 20ου αιώνα που να ξεπερνά σε αντίκτυπο (κοινωνικό, τεχνολογικό, οικονομικό και οπωσδήποτε θανατηφόρο) αυτό που συνέβη στις 8.15 το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945, όταν από το βομβαρδιστικό Β-29 «Ενόλα Γκέι» (βαφτισμένο είς μνημόνευση της μητέρας του πιλότου!) έπεσε και πυροδοτήθηκε στον αέρα της Ιαπωνικής πόλης Χιρόσιμα (σε ύψος 580 μέτρων) η πρώτη ατομική βόμβα που έφερε το όνομα “Little Boy” (ελληνιστί «Μικρό Αγόρι»).

Ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ ίδιος μετά από αυτό, καθώς το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας επλήγη ανεπανόρθωτα από το βάρος ενοχής του αφανισμού 150 χιλιάδων αμάχων. Ογδόντα χρόνια αργότερα η ανάμνηση της τραγωδίας στην Χιρόσιμα (και στο Ναγκασάκι 3 μέρες αργότερα) συνεχίζει να συγκλονίζει για την κοινωνιοπαθή αγριότητά της και να εμπνέει τρόμο για το ενδεχόμενο επανάληψης της. Ίσως γι’ αυτό τα έργα τέχνης που έχουν ως θεματική αναφορά την αποφράδα εκείνη ημέρα παρουσιάζονται τόσο σύγχρονα και σημαντικά. Εν προκειμένω τα τρία εκ του κουαρτέτου των φιλμ που απαρτίζουν το αφιέρωμα του Πανοράματος: Τα Παιδιά της Χιροσίμα (1952), Χιρόσιμα (1953), Καυτή Βροχή (1989) μας προσφέρουν ισχυρές, συχνά αντικρουόμενες, οπτικές για την ατομική βόμβα, συνδυάζοντας ιστορικά πλάνα, αφηγήσεις επιζώντων και δραματικές αναπαραστάσεις για να παρέχουν μια ιστορική επισκόπηση, εστιάζοντας στο ανθρώπινο κόστος και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.  Σε αντιδιαστολή, το Χιροσίμα Αγάπη Μου (1959), χάρη στη μη γραμμική δομή του εξαλείφει τον χρόνο μέσα από τη συγχώνευση παρόντος και παρελθόντος και διακρίνεται ως μια εις βάθος διερεύνηση της τομής της προσωπικής και της συλλογικής τραγωδίας, καθώς και ως μια έκκληση για ειρήνη.